ikisi de kişide büyük üzüntü yaratır ama bana göre sevilen kişi tarafından reddedilmek kişiyi daha çocukça davranışlar yapmaya iterken, sevgiliden ayrılmak kişinin bir müddet sonra olgunlaşmasını sağlayacaktır.
sevgiliden ayrılmaktan kasıt terkedilmekse o daha çok acı verir. çünkü ortada yaşanmışlıklar vardır. birlikte gittiğiniz yerlere gitmek koyar, birlikte yaptığınız şeyleri yalnız yapmak koyar, anılar peşinizi bırakmaz. diğeri zaten yaşanmamış bir şeyin hiç bir zaman yaşanamayacağının ortaya çıkmasıdır sadece. daha kısa sürede atlatılır.
Sevgiliden ayrılmak daha çok üzer ama taraflardan biri bile istese bitmesi gerekiyor demekki.. Reddedilme korkum yok insanlar birbirini sevmek zorunda değil sonuçta.
sevgiliden ayrılma durumuna göre değişebilecek olan durum.
mesela aldatıldıysanız üzer. ama "eeh lanet olsun böyle aşkın ızdırabına..." deyip ayrılırsanız bir rahatlama çöker üstünüze.
reddedilmek de aslında aldatılmakla aynı biraz. "neden ben değil?" sorusu sordurur insana.
eskiden çok mesele ederdim de, diyakon peder burhan sağolsun "dualarımızda rab'bin hayatımıza soktukları kadar sokmadıkları için de şükredelim" deyince mevzuya uyandım.* cidden bazı insanlar bazı insanlar için hem vakit kaybı, hem de sinir stres kaynağı olabiliyor. çok sevdiğimiz kişiler bile.
mesela bazen çok harika, belki de bir daha beraber olmamın imkansız olduğu kişilerden teklif alabiliyorum. ama cevabım %90 olasılıkla "hayır" oluyor. işte bunlar bazen pişmanlık yaratabiliyor. "ulan bir daha böyle bir kadını nereden bulacaksın, neden reddettin ki?" diye. ama reddetmek gerekiyor bazen işte.