asimov'un sıfırıncı yasayı eklemesi ile 4 robot yasasına çıkmış kurallardır. 0. yasanın eklenmesi ile robotlar insanlığı korumak adına bir insana zarar verebilir hale gelmişlerdir;
0- bir robot insanlığa zarar veremez veya pasif kalmak suretiyle insanlığın zarar görmesine izin veremez.
1- bir robot 0. yasayla çelişmediği sürece, bilgisi dahilinde bir insana zarar veremez veya pasif kalmak suretiyle bir insanın zarar görmesine izin veremez.
2- bir robot 0. veya 1. yasayla çelişmediği sürece kendisine insanlar tarafından verilen emirlere itaat etmek zorundadır.
3- bir robot ilk 3 yasayla çelişmediği sürece kendi varlığını korumak zorundadır.
aslında bu tip verili ahlak kurallarının neden asla işlemeyeceğini de anlatan asimov kurallarıdır.
semavi dinler de bu yüzden patlar. "gerçeği bu değil" diye dünyaya yansır. gerçeği yok ki. gerçeğe uygun değiller.
birincisi zararın tanımı ve boyutu yapılmadığı için, robotun herhangi bir iş görmesi imkansızdır. "zarar verme" ama hangi ufka göre? robotun evden çıkışı bile bin tane kazaya sebep olabilir. "bana yemek yap" komutunun zarar verip vermeyeceğine robot nasıl karar versin? tıbbi otorite lazım. daha da basitinden hayatın çoğu bir sıfır toplam oyunları bütünüdür. birine yarar hemen her zaman birine zarardır.
ayrıca kapitalizm, doğanın üzerindeki yıkıcı tahakkümümüz vs. meseleleri var. ışığı açmamız bile bir insana zarar veriyor aslında.
e bu kadar detaya girince zaten öyle semavi üç kural değil, yasalar, yönetmelikler giriyor işin içine. pür halleri kalmıyor. zarar ne?, kendi varlığını korumak ne? gibi sorular felsefenin alanına itilip gündelik hayatta anlamsızlaşıyor.
sonra bunun içinden, russel'ın aritmetik sistem çalışması gibi, "üst kural" koyarak çıkmaya çalışıyor asi. ulvi bir ilke uğruna temel hakların çiğnenebileceğine çıkıyor sonuç. hop, hoş geldin reel politika, faşizm, savaşlar...
aslında insana zarar vermemek için SIFIRNCI YASAYA İHTİyaç yoktu, zaten "insana zarar vermemek" çocukça, işlemesi imkansız bir komuttu. sıfırıncı yasa onun doğal sonucuydı.