daha çok "başkalarını küçük görmek"le ilişkilendirilen ama aslında "kendini büyük görme" olan duygu. hristiyanlık'ta yedi ölümcü günahtan birisidir.
aslında bu "kendini büyük görme" çok farklı şekillerde ortaya çıkabiliyor. mesela "ben bu günahı yenebilirim" diyen kişi de bir kibir içerisindedir. çünkü insan günahı yenemez. sadece tanrı/mesih yener. insanın günahtan kurtulmasının tek yolu alçakgönüllü bir şekilde tövbe edip, tanrı'dan lütuf istemektir. diğer türlü yapabileceği en büyük eylem günahtan kaçmak olur ki, bu da başarısızlıkla sonuçlanır çoğu zaman.
özellikle insanların cinsel günahlar karşısında "üstesinden gelirim" diyerek kendi başlarına mücadele etmelerine çok şahit oldum ki o kişilerden birisi de benim. ama bu imkansız gerçekten de. en sonunda kişinin arzularını bastırmasıyla sonuçlanıyor ki bu da sağlıksız bir durum. halbuki "tamam, ben böyleyim, cinselliğe zaafım var." deyip kendini kabul etse, tövbe etse, pederlerinden ruhsal rehberlik edinse, tanrı'dan lütuf istese kendi duygularını bastırmasına gerek kalmayacak bu kişilerin.