1976'dan itibaren, günümüzde yunanistan'da resmi dil olanına dimotiki adı verilen dil. 1976 öncesinde ise katharevousa lehçesi kullanılıyormuş.
yanıbaşımızda olmasına ve ortak bir kültüre sahip olmamıza rağmen türkiye'de bu dile olan ilginin az olması gerçekten ilginç. muhtemelen birinci dünya savaşı ve kurtuluş savaşı'nın getirdiği travmadan ötürü komşu dillerimizden sadece farsça'ya ilgi duymuş halkımız. o da muhtemelen divan şiiri falan neticesinde olsa gerek. oysa sadece felsefe bile başlıbaşına bir yunanca öğrenme sebebi.
koini lehçesi, hristiyanlık inancının temel dilidir. yeni antlaşma ve erken dönem hristiyan metinleri hep koini grekçesi'nde yazılmıştır. bu sebeple hristiyanlık üzerine araştırma yapacak bir kişinin iyi derece koini bilmesi gerekir. zaten avrupa'da başlayan reform hareketlerinin temelinde avrupa'da artan yunanca bilgisi etkili olmuştur. "bence o cümle öyle demiyor, siz yanlış anlıyorsunuz" diyen herkes kendi kilisesini kurmaya başlamıştır.
ispanyolca ve italyanca gibi, hece vurgusu bazı kelimelerde önemlidir. ama galiba yabancılar yunanca konuşurken yunanlar bunu çok önemsemiyormuş. çinliler gibi çoğu zaman "bunu demek istedi sanırım" şeklinde yaklaşıyorlarmış. ama yine de dikkatli olmakta yarar var gibi.