emmanuelle beart gibi bir tanrıçayı, daniel auteuil gibi her filminde sessiz sakin karakter canlandıran bir aktörü, elizabeth bourgine gibi bir milfi (şimdi granny falan oldu herhal) barındıran 1992 yılı çıkışlı muhteşem fransız filmi.
ben fransa'ya, fransız müziğine (sanat müziği olan ama, chanson pek sevmem), fransız sanatına hayran birisi olsam da sevdiğim ve ard arda izlediğim fransız fimi çok nadirdir. bu filmi rahat beş defadan fazla izlemişimdir sanırım. her izlediğimde farklı bir şey yakaladım.
evet film roman gibi, ama maurice ravel, keman ve emmanuelle beart sevmiyorsanız eğer film biraz sıkıcı gelecektir bu yüzden de. ama bir roman gibi, aşama aşama ilerliyor film ve bir roman gibi her okuduğunuzda farklı bir şey yakalıyorsunuz.
emmanuelle hanım, bu film için keman dersleri almış. bu sebeple keman çalarken yaptığı hareketler (1-2 sahne haricinde) çok gerçekçi. filmi bu yönüyle de seviyorum. müzik filmlerinin bazılarında çok saçma hareketlerle enstrüman çalınıyor çünkü. mesela tois couleurs: bleu filminde de gerçek bir virtüöz müzisyen oynuyor (hangisi olduğunu ilgili filmin girdisinde belirteceğim) ve filmi gerçekten üst noktaya taşımış.
