mimarlar için rutin olay. hava aydınlanmaya başlar, eyvah dersiniz, hızlanarak işi bitirir ve ofise yetişirsiniz. sonra da hiçbir şey olmamış gibi uykusuzluğa alışık bünye ile güne devam edersiniz. her mimar için için bu eylemi sever aslında, o gecenin karanlığı ve sessizliğinde çalışmak, sabah sakinlikte kuş seslerini duymak bünyede alışkanlık yaratır.
alışkanlık haline gelmediği sürece benim için bazen yapılabilecek güzel eylem. öğrenci yıllarında sınav vs. için pek sabahladığımı hatırlamıyorum. çalışmamışsam bu zamana kadar çalışmamışımdır deyip geçerdim. çok da umurumda değildi açıkçası. genelde arkadaşlarla alkol alırdık sabahlardık. sokaklarda gezer tozardık. mahalle bizimdi zaten o zamanlar başımıza iş gelmezdi. kanımız deli akıyordu. hey gidi günler hey. ha bir de bazen sürükleyici bir kitap geçerdi elime ve heyecandan sabahlardım. bitirene kadar okurdum. agatha christie kitaplarıyla az sabahlamadık :) şimdilerde ise eğer elimde bir video kurgu montaj işi var ise sabahlıyorum. yetiştirme kaygısından olmuyor genelde bu. gecenin sessizliğinde çalışmak daha verimli bana göre. bazen yaz akşamlarında terasımda sabahladığım oluyor. gece yıldızları izliyor hatta gökyüzü haritası uygulamasından yıldızların adına falan bakıyorum böyle geçiyor. sabah ise güneşin doğuşunu izliyor ve ruhumu doyuruyorum. eskisi gibi arkadaşlarla buluşalım sabahlayalım moduna girmiyoruz. galiba yaş ilerledikçe o heyecan kalmıyor. yada saatler sürmüyor bu durum. bir araya geliyor ve ayrılıyorsunuz.
