iş yerinde iyi görüştüğüm, sevdiğim arkadaşlardan biri... çok konuşkan biriydi kendisi, aynı servisteydik. bi aralar akşam servisle eve dönerken hep bu arkadaşın önündeki koltuğa oturmaya çalışırdım. çünkü neden, bu arkadaş yol boyunca yanındakiyle; ben diyim 45 sen de 50 dakika fısıltıyla konuşuyor. ben de onun dönündeki koltuğa denk gelebilmişsem bu fısıltılar eşliğinde mayış mayış mayışarak, beynim uyuşarak, tatlı tatlı uykuya dalıyorum. çok severdim o hissi.
biri saçlarımla oynarken de oluyor. başka biri aynı tonda fısıltıyla konuştuğunda da.
bazen aklıma gelince youtube'dan bi asmr videosu açıp dinleyerek uyuyayım diyorum ama ı ıh. olmuyor. @laylomcu'nun deyimiyle mikrofon yalayan kızlar beynimi gıcıklatmıyor. herhalde beynime sürekli "asmr videosu dinliyorsun, mayış ve uyu" sinyali gönderince olmuyor. zorla güzellik olmaz misali. kendiliğinden gelişecek, tesadüfen, hiç beklemediğin bir anda