ya vakti olan insanın, ya fonu olan insanın, ya da ürettiği ürünün alıcısı olan yerde olan insanın rahatlıkla uğraşabildiği sanatlardır.
mesela ben çince kaligrafiyle uğraşıyorum. alıcısı yok, fonum yok, vaktim de pek yok. ama seviyorum lanet olasıcayı. başarılı mıyım? değilim. ama bambu kömüründen mürekkep taşının üzerinde kendi mürekkebimi üretmem bile hoşuma gidiyor. sanki 2000 yıl önce yaşamış bir çinli kaligraf gibi hissediyorum.*
demek ki güzel sanatlarla uğraşmak bize moral/motivasyon kaynağı oluyor.
mesela arapça kaligrafiyle uğraşsam, iki üç kuran ayeti yazsam epey para kaldırırdım sanırım. ama şimdi "pelür kağıdı kaç lira olmuştur ki?" diye kara kara düşünüyorum.
