28 yıllık hayatımda yolunda gitmeyen şeyler hep oldu. Ama bu yıl yorulduğum kadar hiç bir zaman yorulduğumu hissetmedim. Dönem dönem kendimi kaybettiğim, kendimi aradığım zamanlar oldu. Bedeller ödedim. Bedel ödemeden ve emek vermeden ne güzel olur ki.. Velhasıl yoğruldum. Geriye dönüp baktığımda yorulduğuma değdi dedim. Bugün yine böyle bir dönemden geçiyorum.
Yanlışı geçtim hata yapıyorum bile bile. Gözüm kara dalıyorum yanlışlara.. Bile isteye. Canımı yakmaktan zevk almıyorum mazoşist değilim. Sadece duygularımı dibine kadar hissetmeyi seviyorum. Öfkeyse öfke, hüzünse hüzün, sevinçse sevinç. Ve bu yıl hüzün ve öfke büyük bir yer kaplıyor başladığından beri..
Belki bundan 1 yıl sonra geriye baktığımda güleceğim diye düşünmek isterdim. Ama gülemeyeceğim kadar acı hissettim. Ölümler gördük hepimiz.. Sonra ölüm üstüne ölüm geldi.. Yakınımdan birilerinin öleceğini hiç düşünmemişim. Önce sütlaç'ı kaybettim.. Aradan bir ay sonra canım dedemi. Hiç ölmeyecek sanmışım ki hiç fotoğraf çekinmemişiz. Elimde sadece bebeklikten kalan bir fotoğrafımız var..
Uyumak istedim. Huzurlu bir uyku istedim. En rahat en huzurlu uyuduğum zamana dönmek istedim. O kadar unutmuştum ki huzurlu uyumayı.. Bulamadım. Aylardır huzurlu uyku nedir bilmiyorum.. Rüyalardan uyanıyorum ağlaya ağlaya. Kesintisiz uyuduğumda bile huzursuz uyanıyorum..
Bir nefes eksildikçe bir nefes soktum hayatıma. Depremzede bir kedi sahiplendim. Yaşamayabilir belki de bilemiyorum ama elimden geleni yapacağım. En azından son günlerini güzel geçirir umuduyla sahiplendim. Her şeyi göze aldım. Henüz bir adı yok. Ürkek bir çocuk pek de karşılaşamıyoruz. Arada salep ile tısslaşıyor. Nerede olduğunu salep'den öğreniyorum.
Velhasıl kelam. Yalnız yaşamaktan da sıkıldım. Monoton bir hayatım yok. Renkli arkadaşlıklarım, dostluklarım, bir sürü hobilerim, kitaplarım, kedilerim var.. Ama yine de insan bir el bir nefes bir ses istiyor evin içinde. Her an bir şeyler paylaşmak istiyor.. Okuduğun yazdığın bir şiiri, duyduğun bir haberi, dünyanın durumunu, yaşama dair ne varsa.
